Tweede herziene druk boekje Wijk Burgwey in historisch perspectief stipt veranderingen aan

De Buurtvereniging Burgwey, waartoe het gebied tussen de molen Windlust en De Burcht wordt gerekend, heeft het 20-jarig bestaan luister bijgezet met een herdruk van het boekje ‘Wijk Burgwey in historisch perspectief dat’ dat vorige week werd gepresenteerd. Niet alleen is de eerste druk stijf uitverkocht, er zijn “een aantal zaken in de wijk aan verandering onderhevig”, schrijft de huidige voorzitter Dorine Nieuwzwaag in haar inleiding.

Door Jos Knijnenburg

Op het eerste gezicht verschillen de eerste en tweede druk van ‘Wijk Burgwey in historisch perspectief’ nauwelijks van elkaar. De luchtfoto van de wijk heeft op de nieuwe cover gezelschap gekregen van een foto van de muziektent op het Burchtplein, die deel uitmaakt van het logo van de buurtvereniging. De historie van de wijk tot 2013 is uiteraard niet veranderd, maar dat betekent niet dat er sindsdien niets is veranderd. Zo is het Burchtplein opgeluisterd met een plaquette in de vorm van een wereldbol met daarop een gedicht van Riet Raaphorst over de wereldreiziger, schrijver en antropoloog Paul Julien (1901 - 2001) die schuin aan de overkant woonde. 

Riet Raaphorst verbaasd zich in dat gedicht over het gegeven dat een veel bereisd man als Paul Julien kan leven “tussen onze kleine, gedempte huizen”. De crux van haar gedicht is duidelijk, maar kleine huizen is ons inziens niet echt een passende omschrijving van de woningen in Burgwey, waar oud-minister en jazzliefhebber Hans Dijkstal (1943- 2010) jarenlang de bijna-buur van Paul Julien is geweest. Het afgelopen decennium is er ook nieuwe forens in de wijk verschenen in de vorm van burgemeester Leendert de Lange, wanneer deze per fiets de kortste route tussen zijn woning in het centrum en Raadhuis De Paauw neemt. Hij spreekt in het voorwoord van de tweede druk over “een groot genoegen” om ‘s morgens via het Burchtplein naar het werk te gaan. 

Oud-burgemeester Jan Hoekema, die vanaf zijn ambtswoning aan de Prinses Marielaan een aanzienlijk kortere reistijd naar het raadhuis had dan Leendert de Lange, noemde de wijk rondom het Burchtplein in zijn voorwoord 10 jaar geleden “heel groen, veilig en leefbaar” al waren er ook toen al punten van aandacht, zoals het fenomeen hangjongeren. Een blik op de laatste nieuwsbrief op de site van de buurtvereniging leert dat vanuit Burgwey nauwlettend wordt gevolgd wat er gebeurd op gevoelige dossiers zoals het wegcategoriseringsplan en de herontwikkeling van De Warenar. Langlopende onderwerpen die vooralsnog weer in de ijskast zijn gezet. 

De Warenar wordt in de tweede druk van ‘Wijk Burgwey in historisch perspectief’ wel aangestipt, maar niet verder behandeld. Dat geldt wel voor de ingrijpende restauratie van molen en dorpsicoon Windlust waar in het net verschenen boekje aandacht aan wordt besteed. Dat geldt ook voor de grote veranderingen die zich de afgelopen jaren op het zorgcomplex naast de Sint Willibrorduskerk hebben voltrokken. Het afgebroken verzorgingshuis Huize Willibrord herleeft in het boekje middels een bekende aquarel van Addi Kubbinga. Het gloednieuwe appartementencomplex Ridderhof, bestaande uit meerdere woonblokken op de plek van de verdwenen aanleunwoningen Ridderhof en Huize Willibrord prijkt middels een fraaie fotomontage ook in het boekje. 

Net als tien jaar geleden zien we ook nog de moeder aller seniorenvoorzieningen in de wijk, het pension annex Huize Willibrord aan de Kerkstraat dat in 1930 werd gebouwd en in 1983 gesloopt. De originele torenspits van het oorspronkelijke Huize Willibrord die prominent prijkt op de afgebeelde foto in het boekje, is tot op de dag van vandaag te vinden in een tuin aan het Ammonslaantje (zie foto). Tuinarchitect en hovenier Jan van der Holst die het groen rondom de Willibrord onderhield, constateerde tijdens de sloop van het katholieke bejaardenhuis tot zijn verbazing, dat de torenspits die de kapel markeerde, wonderwel ongeschonden tussen het puin lag. Het gevaarte zag er na ruim vijftig jaar in weer en wind op het dak te hebben gestaan, niet al te florissant meer uit. Van der Holst nam het gevaarte op zijn wagen mee naar huis, knapte hem op en zette het bouwsel met een kraan overeind. Naast blikvanger werd het de eerste jaren een onderkomen voor kippen en sierduiven. In 2010, na het overleden van Jan van der Holst, werd het huis inclusief het opmerkelijke tuinornament verkocht, maar de torenspits hield stand.