Mimicri vierde 45-jarig jubileum in Warenar met
‘’De Doemdenker’’
Wellicht mede om een groter aantal spelers dan gebruikelijk een rol te gunnen, is gekozen voor een tijdloze bewerking (Ad van den Kieboom) van toneelklassieker ‘’De ingebeelde zieke’’ van Molière.
Een kluchtige maatschappijkritiek op de moraal van uitbuitende kwakzalvers en pseudowetenschappers van destijds -we spreken over 1673- verlegt zich dit maal via de talenten van Mimicri naar een komedie rond een van zelfmedelij en berekening bol staand, welgesteld hedendaags huishouden. De goedgelovige hypochonder en egocentrisch heer des huizes (gespeeld door Hans van Netburg) is door zijn mimiek en op de darmen toegespitste lijdensweg een lust voor het oog. Rond zijn dynamische ‘’sta-op-stoel’’ (die hier zeer inventief het aloude toneelbed vervangt) konkelt een netwerk van mensen met geheime agenda’s. In deze versie van het klassieke stuk voert de eindconclusie via allerlei ontwikkelingen, die subtiel toegelicht en gemanipuleerd worden door de slimme huishoudster (nieuw gezicht: de nuchtere Sandra Kornet) naar de overwinning van ware liefde boven hebzucht en bedrog. Een rijk gevulde apothekerskast als decorstuk waaruit flink geput wordt, zet meteen al de toon.
Hilarische lichtpuntjes waren Caroline van der Zalm in haar (dubbel)rol als paranormale grootmoeder zonder gebit en Wyncko Tonckens als prototype van dociel schlemiel. De medische teksten die Hans van Amsterdam als charlatan uitte klonken kostelijk. Bloedzuigers en diverse chirurgische demonstraties werden tot vermaak van het publiek niet geschuwd.
Verrassende elementen die ook in de tijd van Molière al toegepast werden, waren muziek en zang (o.a. een grappige a-muzikale gitarist, een rol van het tweede nieuwe gezicht Richard van Delft) en een koortsdroom-scène als letterlijk schitterend lichtspel weergegeven. We konden zelfs genieten van een derde nieuw gezicht: Birgit Bruinsma die als berekenend dochter ook een eigen agenda had.
Toch ontkwam je als toeschouwer helaas niet aan het gevoel dat door elementen als verplichte partnerkeuze, alwetende dienstbode en algehele thematiek, het geheel eigenlijk schreeuwde om een klassieke oorspronkelijke setting. Ondanks het moderne jasje kwam het stuk hierdoor JUIST oubollig over; veel mensen op een statisch toneel die weinig toevoegen aan klein plot. Als toneelstuk in uitgeklede vorm zonder de attractieve kleding van zijn eeuw mijns inziens daarom te mager. Gewoonlijk inspireert een goed geschreven toneelstuk Mimicri soepel tot professionele hoogten, in dit geval was het te danken aan de prestatie van Mimicri zelf dat een tamelijk harde en taaie noot om voor het publiek te kraken, op louter speeltalent naar een applauswaardig einde werd gesleept!
Patricia Koster