Van Sloten: “wethouderschap was de grootste fout van mijn leven”
Wederom een emotioneel afscheid afgelopen dinsdag in de Raadszaal. Dit maal het vertrek van wethouder Aart van Sloten (GL) met een speech die de monden weer deed openvallen. Hij beloofde de raadsleden een spiegel opdat ze kunnen reflecteren op hun gedrag. Hij zet definitief een punt achter zijn achtjarige carrière als Raadslid en wethouder, omdat het huidige politieke klimaat niet bij hem past.
Door Jan H. de Roij
Een van de vertrekkende wethouders die het meest op de voorgrond trad de afgelopen maanden was Aart van Sloten (GL). Dit vanwege de lastige onderwerpen die op zijn bordje lagen, maar ook door de forse dosis emotie die hij aan de politiek toevoegde. Hij was, naast wethouder Hendrickx, een van de meest uitgesproken pleitbezorgers voor een lastenverhoging om allerlei begrotingsplannen te realiseren. Het was aan hem om de verhoging van de toeristenbelasting te verdedigen tegenover een woedende toerismesector. Toen hij dat voor elkaar had, werd de OZB-verhoging weggestemd en voelde hij zich in zijn hemd gezet. Bovendien werden in een klap veel van zijn plannen voor het dorp naar de prullenmand verwezen. Deze klappen is hij emotioneel nog niet te boven. Terwijl zijn wethouderschap zo veelbelovend begon. Door transparant te zijn over de hogere uitgaven voor de renovatie van de Havenkade en te luisteren naar suggesties uit de gemeenteraad wist hij voortgang op dit project te verzekeren. Hij stelde de omwonenden van de Gemeentewerf gerust door ook in hun tuinen op kosten van de gemeente metingen naar de vervuiling te doen. Er werden stappen gezet in de richting van een maximumsnelheid van 30 km/u en er komt een doseerinstallatie aan de Katwijkseweg. En dit zijn slechts enkele voorbeelden.
Aart van Sloten gaat op zoek naar een nieuwe baan en zich eerst weer melden bij zijn voormalig werkgever, het ministerie van Defensie, in de hoop daar een passende functie te vinden. Op onze vraag of we hem nog terug zien in de Wassenaarse politiek antwoordt hij:” Ik ga afstand nemen van de Wassenaarse politiek. De afgelopen maanden en weken en de opmerkingen die nu weer over mij rond gaan hebben mij duidelijk gemaakt dat het huidige politieke klimaat niet bij mij past.” Met de laatste opmerking bedoelt hij roddels die blijkbaar rond gaan in ons dorp over zijn integriteit en waartegen hij zich niet kan verweren.
Afgelopen dinsdag nam ook Aart van Sloten formeel afscheid in de gemeenteraad als wethouder. Zijn afscheidsrede was een uitlaatklep voor al zijn frustratie, woede en machteloosheid. Zijn openingszin was tekenend: “de keuze om wethouder te worden in Wassenaar met deze Raad is een van de grootste fouten van mijn leven”. Om te vervolgen: “Ik heb mijn baan opgezegd, mijn gezinsleven op zijn kop gezet en financieel leg ik er op toe; kortom een buitengewoon domme keus…….vele mensen hebben gezegd doe het niet, ze gaan je een kunstje flikken, en tegen die mensen kan ik nu zeggen je had gelijk; ze zijn niet te vertrouwen”. En terwijl de zaal dacht nu hebben we het wel gehad, kwam er nog meer. Van Sloten: “ik ben heel benieuwd hoeveel zilverlingen het centrumplan straks mag kosten”. Hij had de weerstand in het dorp onderschat. De wethouder: “ik geloofde in de oprechtheid van mensen en dacht echt dat de wil er was om dit samen te doen”. Hij is van mening dat hij blijkbaar bedreigend was vanwege zijn kennis van zaken, transparantie, duidelijke taal en oplossingen zoeken voor problemen “en minder onder de indruk zijn van welke connecties iemand heeft”. Ook ging hij kort in op de toespraak van Caroline Klaver. Hij onthulde dat zij hem heeft gebeld om uit te leggen dat met haar beschuldigingen richting één van de wethouders zij niet hem of wethouder Boon bedoelde. Maar ze zou dat niet openbaar maken, want “dat zou haar eigen positie beschadigen”. Het zint hem niet dat de vaagheid over wie nou precies wordt bedoeld “moedwillig ”in stand wordt gehouden. Hij wil geen deel uitmaken van dat “politieke spel”. Politiek is volgens van Sloten niet een spelletje “politiek is het daadwerkelijk verbeteren van dingen”. Tot slot stelde hij de Raadsfracties een spiegeltje in hun postbus in het vooruitzicht. Niet alleen “als echoput van je eigen ego, maar ook als middel om naar jezelf te kijken, te reflecteren en te corrigeren.” Hij vertrekt met het verzoek om geen applaus “want wie nu klapt, heeft niet geluisterd naar wat ik heb gezegd”. Daarop pakte hij zijn rugzak en verliet samen met Bart Boon in stilte de Raadszaal.
Het is inmiddels wel duidelijk dat de politieke crisis van de afgelopen maanden meer heeft kapotgemaakt dan aanvankelijk werd gedacht. Dit wordt duidelijk uit gesprekken en contacten met de vertrekkende wethouders. Zij zijn niet alleen politiek geraakt, maar ook persoonlijk diep getroffen. Dit is de lelijke kant van politiek en hoe politiek niet zou moeten zijn. Het feit dat twee bekwame en enthousiaste wethouders, hoe je ook over hun beleid denkt, de politieke deur achter zich dicht slaan, zou de raadsleden te denken moeten geven.