Henk Poppe, leven als in een sprookje: van slagerszoon tot marineman
Deel 3. ‘Wedstrijdzeiler Henk Poppe’
Door Ton de Best
Vorige week lazen we over Henk’s opleiding tot jachtvlieger op vliegkampschip de Karel Doorman, het allereerste en ook het laatste Nederlandse schip dat jagers aan boord had. Landen op de Karel Doorman vergde heel veel oefening en dat ging helaas wel eens mis. Henk heeft veel geluk gehad, zo vertelt hij. Enfin. We gaan verder waar we gebleven zijn, namelijk bij Henk’s grote passie en geliefste gespreksonderwerpen: wedstrijdzeilen en aerodynamica.
"Voordat ik werd toegewezen als instructeur aan de Link Trainers (Flight simulators) werd mijn dochter Linda geboren. Ik kreeg het bericht van de bevalling per telegram op de Doorman midden op de Atlantische Zee: ‘Dochter Linda geboren. Moeder en Kind maken het goed.’ Ik werd dichterbij huis te werk gesteld op vliegveld Valkenburg en daar was ik blij mee. We woonden inmiddels in Scheveningen (1949). In 1958 zijn we naar Wassenaar verhuisd. Ook had ik daardoor in de weekenden tijd voor waar het voor mij allemaal mee begon en waardoor ik bij de marine terechtkwam: zeilen.
Ik mocht van de commandant en de OS&O-officier (Dienst Ontwikkeling, Sport en Ontspanning) drie zeilboten kopen: twee 16 kwadraat BM’s en een Vrijheid. Er werd een cursus theorie en praktijk samengesteld en na een oproep in ons marineblad “Dagelijkse Orders” melden zich veel liefhebbers. Namens het Marine Vliegkamp Valkenburg (MVKV) werd ik lid van de Koninklijke Watersport Vereniging De Kaag en kregen we ligplaatsen bij de Vereniging in Warmond. De belangstelling was overweldigend waardoor we een paar jaar later verhuisden naar jachthaven Jonkman in Sassenheim. Daar was veel meer ruimte en lagen we een stuk gunstiger. Er kwamen steeds meer zeilboten bij, waaronder een B2 zeilsloep en een motorvlet. Ook een bootsman en twee matrozen voor het onderhoud, het kon niet op. We kregen de Valk ‘Red-Devil’ en de Vrijheid ‘Azadi’ van de prinsessen ter beschikking. Van deze zeilvloot werd gretig gebruik gemaakt door marinepersoneel; er werd les in gegeven in werktijd (scheepstijd) en in de vrije tijd werden er wedstrijden in gezeild.
In 1954 stelde ik een team samen voor periodieke zeilwedstrijden op het Marsdiep. We namen voor het eerst deel in de A-klasse. Dat betekende 9 wedstrijden op vrijdagen tussen april en juni, steeds om de 14 dagen twee en de laatste vrijdag één, waarna de prijsuitreiking van het ‘Zilveren Vikingschip' volgde. Deze prijs wordt sinds 1914 toegekend waarbij de namen van de winnende stuurmannen op zilveren plaatjes staan gegraveerd. We hebben tot en met 1966 deelgenomen en in totaal 7 (!) keer het Zilveren Vikingschip gewonnen. In 1957-‘60-‘62-‘64-‘65 en '66. Vanaf 1960 werden wij hiervoor extra beloond door deelname aan de Internationale Kutter-Segel Regatta tijdens de Kielerwoche in 1960-‘62-‘63 en ‘64. Deze wedstrijden bestaan uit twee series van drie wedstrijden met deelnemende bemanningen (9 man per boot) uit Europa en Amerika. Het MVKV met stuurman Poppe won 6 hoofd- en 24 dagprijzen. Dolblij waren we met deze resultaten. Een geweldige tijd.
In 1967 stapte ik over op de Olympische Draak, beschikbaar gesteld door de Koninklijke Marine. Ik werd lid van de DrakenClub en zeilde als stuurman mee. Ons team Poppe-Terwee-Müller won in de periode tot en met 1972 vele prijzen bij Internationale wedstrijden op het IJsselmeer en Marsdiep en we werden in 1972 Nederlands kampioen!"
Volgende week deel 4: 'Henk zwaait af bij de marine'