Henk Poppe, leven als in een sprookje: van slagerszoon tot marineman
Deel 2. ‘Van vliegenier tot vlieginstructeur en prijswinnend zeiler’
Door Ton de Best
Vorige week begon deze serie met de beginjaren van de 100-jarige Henk Poppe. Henk genoot zijn vliegopleiding in het na-oorlogse Nederland en hij herinnert zich zijn allereerste solovlucht nog goed: “Ik had zo’n acht uur gevlogen en al heel wat gekkigheid uitgehaald. Loopings, de Immelmann en allerlei vliegmanoeuvres totdat het moment kwam waarop ik kreeg te horen: ‘Ik ga niet met je mee vandaag. Jij gaat solo!’ Dus ik trek mijn pak aan, klim in mijn vliegtuig en zie voor me de startwagen, ik geef gas en kom los. Dat gevoel! Helemaal los, als een vogel in de lucht. Anderhalf uur mocht ik wegblijven en ik kan niet zingen. Ik heb geloof ik de hele vlucht keihard gezongen van blijdschap.”
We maken een sprongetje in de tijd. Henk is inmiddels sergeant-vlieger en wordt gevraagd om leiding te geven aan piloten in opleiding in de flight simulator op vliegveld Valkenburg. Henk vertelt: “Twee Link Trainers, zo werden die destijds genoemd, stonden daar in een wit gebouw. Het was het eerste militaire oefeninstrument voor piloten in Nederland, de luchtmacht had er nog niet eens één. Mijn eerste klant was mijn eigen commandant, mijn eerste officier, even later de adjudant van de koningin Robbert van Zinnicq Bergmann en daarna de luchtmacht. Een vast onderdeel van de opleiding in Valkenburg was een wekelijkse training in het zwembad van Wassenaar (het hedendaagse Sterrebad) met een cockpit. Die werd op een glijbaan afgeschoten in het water en vanuit die cockpit moest je je dan zien te redden uit het water en daarna zo snel mogelijk je bootje zien op te blazen. We hebben die oefening na een tijdje helaas moeten verplaatsen naar Katwijk, omdat het hier niet meer kon. We trokken enorm veel publiek dat iedere vrijdag kwam kijken. Dat was niet vol te houden.
Ik ben een hele tijd gestationeerd geweest op Curaçao. Van vliegen kwam er op het eiland niet veel terecht vanwege de commerciële vluchten op vliegveld Hato. Je moest dan naar Bonaire. Gelukkig had je op Curaçao het Spaanse Water en als het even kon, ging ik doen wat ik het liefste deed: zeilen. Ik kreeg een bootje van de Shell en kon dan meedoen aan wedstrijden. Ik heb er de basis gelegd voor de vele prijzen die ik won.
Volgende week deel 3: 'Hachelijke avonturen op vliegdekschip Karel Doorman'