Mimicri speelde ‘In Posities' op 11 en 12 november in Warenar
Bij aanvang van de voorstelling bleek er niet lui achterover gehangen te kunnen worden door het publiek in de goedgevulde zaal; men werd geattendeerd op de vernuftige verdeling van tijd en plaats in het decor. Middels belichting op spelers in positie op een bepaalde tijd-spot, werd duidelijk dat er door de personages een ontwikkeling gedurende maanden werd doorgemaakt, in korte flitsen uitgebeeld. Het was dus zaak om te focussen op wie wat waar en wanneer beleeft.
Al vaker hebben we Mimicri de ietwat morbide visie van toneelschrijver Peter Aten op het insluipend ongemak in familie en (zakelijke) relaties zien vertolken. Zo ook nu in een sfeer van geestige, vileine dialogen, als altijd op het lijf geschreven van veelzijdige Marijke van Amsterdam en hoogzwangere, zeer uitgesproken Carola Schwencke; zelfs tijdens het breken van de vliezen! Absurde wendingen in het plot waarbij we konden genieten van de expressieve wenkbrauwen van rokkenjager Hans van Netburg, die de show steelt als de vermoorde onschuld. Uiteindelijk brengt hij wel bijna alle dames ‘in posities’, geestelijk en lichamelijk, o.a. op een instabiel trapleer als wel in de klassieke zwangere zin! Natuurlijk vloeit er ook drank, met de daaruit voortkomende openbaringen. Al vaker het stokpaardje van de in eigenwaan dobberende Hans van Amsterdam, waardoor Cily Banus als zijn echtgenote met haar noodgedwongen eigen leven en hobbies ( inclusief vervaarlijke volbloed kampioen Riesenschnauzer), met verve een pathetische alcoholica kon uitbeelden, zonder in overdrijving te vervallen.
Grote verrassing was het knappe nieuwe gezicht van Linde Tuin, in een dubbelrol nota bene, die vooral na de pauze – toen vrijwel onherkenbaar- heel charmant en Belgisch sprekend uit de verf kwam als een van de personal assistents, naast een pruilende afgeserveerde Caroline van der Zalm, ook in geëxalteerde dubbelrol. Professionele dames die hier bij de getrouwde heren van onontbeerlijk belang leken.
Opvallend is dat het benoemen der zaken niet geschuwd wordt, lichamelijke ongemakken en gevoelige onderwerpen passeren de revue. Al met al een verkwikkende andere visie op een statisch decor, maar dusdanig verwarrend dat het soms wat afleidde van de loop der dingen. We konden weer genieten van een ontluisterende kijk op de maatschappelijke verhoudingen met toch altijd weer dat hilarische randje, subtiel verbeeld en verwoord door een groep bevlogen toneelspelers die bovengemiddeld presteert
Patricia Koster