Frans Micklinghoff breidt kleurrijk oeuvre uit met nieuw boek over inktzwarte oorlogstijd
Met enige moeite slaagden we afgelopen zaterdagmiddag om een uur of drie erin om bij boekhandel De Kler het allerlaatste nog voorradige exemplaar van het nieuwe boek van Frans Micklinghoff ‘De Atlantikwall en de V2’s in en rond Wassenaar’ te bemachtigen. De auteur zou tot vier uur signeren maar was in geen velden of wegen te bekennen. De uitverkochte eerste partij boeken tekent de nog altijd grote belangstelling voor de geschreven geschiedschrijving van Wassenaar.
Door Jos Knijnenburg
In het twee weken geleden gelanceerde concept Verkiezingsprogramma CDA Wassenaar 2022-2026 breken de lokale Christendemocraten een lans voor de oprichting van ‘een integraal Museum van Wassenaar in het dorpscentrum’. Immers, “Wassenaar is uniek en heeft een boeiende historie, die te weinig mensen kennen”. Op 16 oktober 2019 verscheen in deze krant het overlijdensbericht van de Stichting Historisch Museum Wassenaar. Twee jaar lang had een groep na een inventarisatie van musea in omliggende gemeenten uitgebreid gezocht naar een locatie voor een museum in Wassenaar, met uiteindelijk een vruchteloos resultaat. Nu Wassenaar een bestuurlijk zelfstandige gemeente is en blijft met een Kroonbenoemde burgemeester, lijkt het besef opnieuw te komen hoe belangrijk kennis van de geschiedenis is om niet alleen het heden te kunnen duiden, maar niet zelden ook een anker voor toekomstige ontwikkelingen vormt. Hoewel het lijkt alsof alles met klikken, swipen en scrollen op een scherm kan worden getoverd, is het zelfs voor digitaal gevorderden geen sinecure om de samenhang tussen de oneindige hoeveelheid informatie op het web over een bepaald onderwerp, te vinden en te duiden.
Frans Micklinghoff is geen geboren Wassenaarder want hij kwam ‘pas’ op ongeveer vierjarige leeftijd in het dorp wonen. Burgemeester De Lange typeert hem in het voorwoord van zijn nieuwste boek als een “chroniqueur en connaisseur van de geschiedenis van Wassenaar”. Daar zouden we toch ook wel ‘collectioneur’ aan willen toevoegen. “Frans lééft in een archief”, schreef Karin van Leeuwen ooit in een interview nadat ze zijn propvolle werkkamer had aanschouwd. “Ik heb zoveel materiaal dat ik voornemens ben nog zo’n dertig boeken te schrijven”, aldus Micklinghoff die op dat moment al zeven boeken over Wassenaar op zijn naam had staan. Anno 2021 zijn er daar al een aardig aantal bijgekomen. We stellen vast dat Frans Micklinghoff als auteur duidelijk steeds meer zoekt naar het geheel dat de som der delen overstijgt. Als lid en archivaris van het eerste uur was in 2017 een boek over 50 jaar Vrienden van Wassenaar onvermijdelijk. Inmiddels ook actief in de politiek voor DLW, schreef Micklinghoff in 2018 een ‘feitenrelaas’ over de toen zo actuele problematiek van de bestuurlijke toekomst van Wassenaar. Hoewel tussen al die door Micklinghoff verzamelde feiten Ben Paulides en zijn partij wel erg vaak op het schild werden gehesen, gaf de schrijver wel degelijk een interessant overzicht van de ontwikkelingen in de strijd voor een bestuurlijk Wassenaar, met een fusie als een gevreesde andere optie.
In zijn nieuwste werk waarin ondanks de titel veel meer over de Tweede Wereldoorlog aan bod komt dan alleen de Atlantikwall en de V2, stapt de collectioneur Frans Micklinghoff veel meer in de rol van historicus en dus in een grotere schoenmaat. En ga er maar aanstaan, een thema als de Tweede Wereldoorlog waarover bibliotheken zijn volgeschreven. Een boek met alleen zwart-wit foto’s wat op zich uitstekend bij het onderwerp past. Het weergeven van de vele nog altijd fysiek in Wassenaar zichtbaar aanwezige sporen van de oorlog in full color zou ook prima in het boek hebben gepast. Over kleur gesproken. Met het grote lettertype speelt de auteur slim in op de vergrijzing van Wassenaar waar menig lokaal opticien een goede boterham aan heeft. Hoofdstuk 10 ‘Wassenaar in de oorlog’ uit zijn eerdere uitgave ‘Een eeuw Wassenaar’ (1999) moet een inspiratie zijn geweest om juist dit thema verder uit te diepen. In het ‘Wassenaars Oranjeboekje’ (1990) en in ‘Wassenaar in de Tweede Wereldoorlog’ (1995) werden de oorlogsmonumenten in het dorp al geduid, maar Micklinghoff gooit daar nog een schepje bovenop. Volkomen terecht is bijvoorbeeld de aandacht voor het monument bij de in mei 1940 strategisch zo belangrijke Haagsche Schouw. Op bijgaande foto die werd gemaakt op 4 mei 2019, leest Willem Witvliet (99) als laatst levende militair die daar heeft gevochten, de namen van zijn gesneuvelde kameraden voor. Het aandachtig luisterende jongetje naast hem is een nazaat van een andere betrokkene en daarmee symbool van een nieuwe generatie.