Mimicri weer goed op dreef…
Wassenaar - Wat hadden we ons verheugd op het weerzien met toneelgezelschap Mimicri. Na een door corona gedwongen periode van geestelijke armoede en culturele ontbering, konden we vrijdagavond 12 november dan toch echt comfortabel plaatsnemen in de smaakvol en verfrist ingerichte zaal van Warenar. Onbegrijpelijk trouwens dat die zaal niet uitverkocht was deze keer, want we zijn bepaald niet teleurgesteld! Twijfelaars hebben zeker iets gemist... Aanvankelijk dacht ik dat een eenakter - en zelfs twee daarvan - wellicht een beetje teleurstellend zou zijn, maar niets is minder waar!
De gekozen twee, totaal verschillende, toneelschrijvers; zowel in geboortejaar als afkomst ver van elkaar liggend, hebben qua thematiek een duidelijk verband. Daarom niet verwonderlijk dat deze twee eenakters door Mimicri gecombineerd zijn. Twee absurde situaties voortkomend uit een gemeenschappelijk droom- of drogbeeld: het publiek zal nooit weten of de onzichtbaar blijvende idee-fixe van de spelers, die tijdelijk enorme impact op hun daden heeft, ook werkelijk bestond.
Het eerste stuk, vertolkt door de bekende drie dames Cily Banus, Marijke van Amsterdam en Carola Schwencke, ademde – zeker ook geholpen door het sfeerbepalende, uiterst belegen en beklemmende decor - direct al de benauwenis van knellende familiebanden. De zelfs in naam identieke gezusters c.q. ouwe vrijsters, trachten, getriggerd door een absurde situatie, op tamelijk aangrijpende wijze hun individuele onuitgesproken gevoelens neer te zetten, gepaard gaand met veel geestige mimiek en woordgrappen. Vooral Cily Banus is als oudste gedroomde bruid wulps, hartveroverend en ontroerend! (Tevens hulde aan de ontwerpster van de trouwjurk!) En hun gezamenlijk opzwepende dansje liet ook het publiek niet onberoerd!
Ook het tweede stuk, wederom bezet door drie acteurs, Hans van Amsterdam en Hans van Netburg als tergend ‘waarde collega’s’ van elkaar, met hun gemeenschappelijke droomvrouw Carola Schwencke, dwingt je tot ademloos luisteren en kijken. Ondanks een eveneens minieme verhaallijn, maar sterk geaccentueerd door perfect getimed licht en geluid, is iedere handeling subtiel en humorvol. De beide heren illustreren in taal en uiterlijk meesterlijk de kille machtsverhoudingen en geveinsde beleefdheden van de jaren 60, geholpen door een bedroevend deprimerend decor. Hun absurdistische en niet na te vertellen dialoog is onnavolgbaar knap. Droomgedaante Carola Schwencke is daarbij overtuigend in haar stille spel.
Niet eerder heb ik beseft dat een sterke eenakter misschien een toneelstuk in veel bedrijven juist de loef af kan steken.
Tekst: Patricia Koster.